Rozdział V - Daj się ponieść chwili

Patrzyłem na nią, ale jej nie widziałem; póki nie skoczyła, nikt nie widział jej naprawdę.
Przypuszczam, że ogień, który płonie tak jasno, nie może płonąć wiecznie.

Veronica Roth

Razem ze Starscream’em siedziałam w bazie. Szukaliśmy kolejnych źródeł energonu. Od naszego ostatniego wyczynu dużo lepiej się nam rozmawia. Wiem, że Scream był komandorem Decepticonów przez całą wojnę i jeszcze długo na Ziemi. Jednak Megatron nie doceniał jego starań, a w dodatku wiele razy go krzywdził. Mieliśmy ze sobą wiele wspólnego.

Komputer w końcu wykrył sygnał. Okazało się, że kolejne źródło energonu znajduje się w Paryżu. Co za ironia. Zawsze chciałam tam pojechać, ba nawet odkładałam pieniądzem, a teraz polecę tam za darmo. Szkoda, że nie będziemy zwiedzać. Ale cóż, praca na pierwszym miejscu.

Starscream transformował się, a ja wskoczyłam do kabiny. Ruszyliśmy od razu, a ja nie czekając na ruch cona rozpoczęłam rozmowę.   

-Powiedz mi, ale tak szczerze. Skoro Megatron przez tyle lat sprawiał ci ból, to czemu wcześniej nie odszedłeś od Decepticonów?

-To…skomplikowane.

-Nie jestem dzieckiem Scream – skrzyżowałam ręce na piersi - Potrafię zrozumieć skomplikowane rzeczy.

-Lord Decepticonów to niezły twardziel. Każdy kto kiedykolwiek odważył się go zdradzić, lub odejść od frakcji łączył się z Wszechiskrą. Nie chciałem mu się narażać. Jednak kiedy tu, na Ziemi zastąpił mnie tą zdrajczynią Airachnid to…

-Nie wytrzymałeś – dokończyłam – Ten świat jest cholernie niesprawiedliwy. Staramy się zrobić coś dobrze, a on tylko pokazuje nam środkowy palec. W dupie mam taką karmę.

-Wiesz, mamy podobne spojrzenie na świat – pewnie uśmiechał się w myślach – Znałem kiedyś takiego jednego cona. Był strasznie drętwy i w kółko mówił „To logiczne”, albo „To nielogiczne”. Mówię ci, prawdziwy drętwiak. Jednak w tym przypadku i ja się posłużę tym zwrotem. Twoje rozumowanie jest logiczne – wybuchał śmiechem.

-Z twoich ust to naprawdę dziwnie brzmi!

-Ha, ha, ha! No, bardzo zabawne!

-No już się nie obrażaj, tak sobie tylko żartuję. Na serio, brzmiałeś bardzo poważnie. Normalnie, prawdziwy z ciebie Batman – powstrzymałam się od kolejnego wybuchu. Rozsiadłam się wygodnie na kanapie i czekałam, aż dolecimy do Francji.

***

Wreszcie dotarliśmy na miejsce. Już z dala mogłam dostrzec wierzę Eiffla. Była naprawdę wysoka. Po drodze mignęliśmy Louvre i Łuk…jakiś tam. Ludzie spoglądali w górę i przyglądali się nam. Był środek dnia, więc nie będzie łatwo dostać energon.

-No, to gdzie jest nasz kryształ.

-Dokładnie przed nami – spojrzałam przed siebie, ale zobaczyłam jedynie wierzę Eiffla.

-Żartujesz sobie? Akurat tam?

-Dokładnie tam – Scream podleciał bliżej, a ja zdołałam dostrzec spory niebieski kryształ na samym czubku budowli. Przeczesałam włosy palcami i myślałam jak tu go zdobyć – Może po prostu się transformuję?

-Nie, to raczej kiepski pomysł. Zobaczy się kupa ludzi. Mam lepszy pomysł. Podleć bliżej – con wykonał polecenie. Odpięłam pasy i otworzyłam kabinę.

-Co ty wyrabiasz?!

-Spokojnie, powiedziałam przecież, że mam plan. Stanę na twoim dziobie i sięgnę po energon. Proste?

-Nie, jak najbardziej nie!

-Oj, Scream…martwisz się – uśmiechnęłam się wrednie i powoli wyszłam na zewnątrz.

Ostrożnie stawiałam kolejne kroki i zbliżałam się do wierzy. Byliśmy naprawdę wysoko, a wiatr był dość silny. Starałam się nie patrzeć w dół. Kilka kolejnych, bardzo małych kroczków i znalazłam się na końcu dzioba. Sięgnęłam po energon, ale był za daleko.

-Trochę bliżej Starscream.

Decept wykonał polecenie. Wychyliłam się i złapałam za kryształ. Niestety właśnie wtedy moje szczęście się skończyło. Wiatr zawiał mocniej, a ja straciłam równowagę. Razem z energonem zaczęłam spadać w dół. Słyszałam, jak Scream mnie woła i widziałam jak leci w moją stronę. Nie zdążył mnie złapać i dosyć mocno zaryłam o coś metalowego. Plecy okropnie mnie bolały, głowa tak samo. Bardzo powoli przeszłam do pozycji siedzącej. Wylądowałam na niższym poziomie wierzy. Kilkanaście osób bacznie mi się przyglądało. Usłyszałam odgłos nadlatującego samolotu. Starscream był już obok mnie.

-Jesteś cała? – pokiwałam twierdząco głową – Wskakuj!

Delikatnie się podniosłam, weszłam na dziób, a potem do kabiny. Zapięłam pasy, a con momentalnie odleciał.

-Ostatni raz mi się tak narażasz! – ryknął, a ja aż podskoczyłam – Pomyśl, co by było gdybyś nie spadła na tą wystającą część? Mogłaś zginąć!

-Przepraszam cię bardzo, nie miałam w planie spaść!

-Ach, przegadywać się z tobą jest gorzej niż z Knock Outem – chyba w końcu dał spokój – Po prostu musisz bardziej uważać.

-Obiecuję – uśmiechnęłam się – Od jutra będę grzeczna.

-Akurat… W twoim przypadku to niemożliwe – zaśmiałam się cicho. Scream przyśpieszył. Wracaliśmy do domu.

 

Oczami Megatrona

Starscream w końcu został zauważony. Ludzkie kamery wykryły go w Paryżu. Stracił dawny dryg. To dobrze, łatwiej będzie go dorwać. Przysięgam, że jeśli dostanie się w moje ręce żywy, zgotuję mu najgorsze tortury. Już nigdy więcej nie wejdzie mi w drogę.

Nagle na mostek wszedł Soundwave. Podszedł do mnie i pokazał zdjęcie tej dziewczyny przebywającej ze Starscream’em.

-Co o niej wiesz?

Na ekranie wyświetliło mi się kilka informacji. Mayday Simmons, szesnaście lat, zamieszkała w Portland. Nikt z rodziny nie zgłosił zaginięcia, ale kiedy ziemska policja znalazła martwe ciało jej ojca dodała dziewczynę jak i jej matkę na listę osób zaginionych. Że akurat taka osoba brata się ze Scream’em.

-W tych czasach wszystkie ludzkie stworzenia mają telefony. Spróbuj ją namierzyć. Dodatkowo każdy na tym statku ma przeglądać kamery z ludzkich sklepów, stacji benzynowych i tym podobnych. Macie mi ją znaleźć. Może się okazać idealną przynętą.

 

Oczami Mayday

Komputer szukał kolejnych złóż energonu, a także mojej mamy. Trochę się nam nudziło, więc postanowiłam potrenować celność. Wyszłam na zewnątrz i strzelałam z broni do kamieni. Ku mojemu zdziwieniu szło mi bardzo dobrze. Myślałam, że kiedy…kiedy zabijałam ojca trafiłam przez podwyższoną adrenalinę. Okazuje się, że po prostu mam talent. Dopiero po kilku minutach zobaczyłam, że Starscream mi się przygląda.

-Świetnie strzelasz – stwierdził – Masz talent.

-Dzięki, ale to raczej szczęście. Nigdy wcześniej z niczego nie strzelałam.

-To potwierdza moje przypuszczenia. Jesteś po prostu to tego stworzona – uśmiechnęłam się – I wcale się nie podlizuję!

-Nawet nie śmiałam cię o to posądzać – teraz to on się uśmiechnął – Wracajmy. Może komputer coś znalazł.

Bez słowa weszłam na statek i wróciłam do naszego głównego pomieszczenia. Sprawdziłam program, ale nadal nic nie wykrył. Weszłam na Internet i znalazłam listę przebojów eska.tv. Akurat leciało So What – Pink. Dałam się ponieść rytmicznej muzyce i zaczęłam tańczyć. Chciałam choć na chwilę zapomnieć o tych wszystkich problemach. Poddałam się chwili i wywijałam na podłodze. Niespodziewanie usłyszałam głośny śmiech.  Odwróciłam się w kierunku, skąd pochodził i zobaczyłam tarzającego się po podłodze Starscream’a. Puściłam mu wrogie spojrzenie, ale on nie przestawał. 

-No przezabawne! Jestem bardzo ciekawa jak ty tańczysz! – złożyłam ręce na bokach i uśmiechnęłam się wrednie – Może zademonstrujesz swój układ.

-Ja? – zdziwił się.

-Skoro tak łatwo przychodzi ci ocenianie mnie, to sam musisz być świetnym tancerzem. No, dawaj – Scream podniósł się z ziemi. Byłam pewna, że wymięknie, ale nie mogłam się bardziej mylić. W jednej chwili zaczął kręcić tyłkiem, w dodatku dość umiejętnie – No, proszę, proszę – zaczęłam mu klaskać – Zwracam honor Michaelu Jacksonie. Ruchy to ty masz! – con zaśmiał się.

Nasz pojedynek taneczny przerwało głośne piknięcie. To znaczyło tylko jedno. Program znalazł mamę. Szybko wyłączyłam muzykę i sprawdziłam co znaleźliśmy. Widziałam zdjęcie mamy, ale jakieś dziwne. Miała zamknięte oczy i bardzo bladą twarz. Przez chwilę nie chciałam wierzyć w to, co widzę. Dobrze wiedziałam, dlaczego mama tak wygląda. To zdjęcie policyjne. Przeczytałam fragment tekstu. Leila Simmons, 37 lat, rana postrzałowa w brzuch.

Łzy mimowolnie zaczęły spływać po moich policzkach. Zakryłam usta ręką, starałam się nie wpadać w histerię. Nie było to jednak łatwe. Straciłam ją. Straciłam moją mamę, jedyną osobę, której na mnie zależało. Powoli osunęłam się na ziemię i cicho łkałam. Najchętniej schowałabym się pod ziemię, ale to niewykonalne. Nagle poczułam jak Starscream delikatnie dotknął mojej ręki. Chwyciłam ją i przytuliłam się jak najmocniej potrafiłam. Serce biło mi jak szalone, oczy były czerwone od łez, a ręce bolały od trzymania metalu. Mimo to, czułam się lepiej wiedząc, że on jest przy mnie. Był moim najlepszym przyjacielem i nie wyobrażam sobie życia bez niego. Czy to tylko przyjaźń? Sama nie wiem. Wiem tylko tyle, że słowa, które zaraz wypowiem będą całkowicie szczere.

-Kocham cię. Jesteś dla mnie niczym brat i za to ci dziękuję.